Lieve volgers van onze belevenissen,
Weer is een goed voornemen ter ziele gegaan. Ik had me zo voorgenomen binnen 24 uur de afsluitende blog te posten, maar vele zeilersbabbels en evenzovele rumpunches hebben dit effectief verhinderd, sorry..
Nu dan toch kort over onze laatste mijlen, aankomst en de vrolijke gekheid daarna. Woensdagochtend werden we aangenaam verrast door een klein beetje wind, zodat we alsnog de laatste 40 NM onder Parasailor richting St. Lucia konden varen. Het laatste Happy Hour had effectief de wonden geheeld tussen de mensen, maar tegelijk een lichte waas in onze koppies achtergelaten. Zoals mist in de zon pleegt op te lossen, verdween ook onze waas bij de aanblik van St. Lucia. Net als bij de start ontwikkelde zich een langzaam opbouwende prettige spanning in onze geesten, nu onze overtocht zijn einde naderde. Dit proces is echt traag, want het zijn nog wel meerdere uren die verstrijken waarin St. Lucia steeds groter wordt en het einde dus definitiever. Er werd een beetje opgeruimd, Benny werd nog even geoefend en we luisterden naar ARC Finish op de marifoon. Na al die tijd in onze eigen bubble op zee waren het aantal boten om ons heen en de plotseling weer geluid producerende marifoon ietwat onwerkelijk. De opwinding over onze aankomst en alles daarna ging hand in hand met de melancholie die samenging met het besef dat het avontuur zijn einde naderde, een prachtige combinatie.
Vlak voor Pigeon Island moest de Parasailor naar beneden en gingen we halve wind verder. Met de finishfotograaf naast ons kruisten we de lijn over; we waren gefinisht! High fives, knuffels en een uitgelaten stemming namen bezit van de boot en bemanning. Fenders naar buiten, landvasten voorbereid en met Benny op volle toeren kropen we de marina in. Op de vingerpier van onze ligplaats stond een uitgebreid welkostcomité klaar, waaronder de grote man van World Cruising, Andrew Bishop himself. Waarschijnlijk heeft niemand een woord verstaan van onze brulversie van de Vrijgezel, maar het kan niemand ontgaan zijn dat we zeer vrolijk waren. Binnen 2 minuten na het vastleggen hadden we de eerste rumpunches te pakken; heerlijk! Tom ging daarna inklaren en na wat eerste klusjes verspreidde eenieder zich op geheel natuurlijk wijze door de Marina, alwaar bevriende boten en mensen werden bezocht en vele aangeboden biertjes werden geaccepteerd. Vanaf dat moment gingen de feestelijkheden in een stroomversnelling verder. De officiële welkomstparty gaf ons meer rum en een fantastisch enthousiaste Steel band. Saillant detail: toen de bar krap in de cola kwam te zitten, werden de rum-cola's gewoon iets anders gemixt; 98 delen rum en een drupje cola voor de kleur. Het mag geen verbazing wekken dat onze start op donderdag iets minder scherp was dan we gewend waren. Gelukkig was het feestgedruis iets milder gisteren en hebben we de boot goed schoongemaakt en de meeste klusjes van de lijst afgewerkt. Vandaag worden de laatste klusjes gedaan en bereiden we ons rustig voor op de zogeheten JumpUp in het naastgelegen vissersdorpje Gros Islet, een straatfeest met een prachtige sfeer en overal op straat eettentjes en barretjes. Wordt vast weer top.
Het landleven is weer begonnen, maar de herinnering aan de fantastische tijd op zee met de trouwe Elisa en haar puike crew zal voor altijd bij ons blijven. Het was ons een genoegen en we hopen dat we u ook hebben mogen vermaken met ons avontuur.
Laatste bericht: Op de Bomarine FaceBook pagina staat inmiddels een album met een selectie van onze foto's. Dan heeft u ook een beetje beeld bij het verhaal ;) Veel plezier bij het bekijken van de foto's!
0 NM to go, Elisa ends her story thanking all our followers, out!