Terwijl de immer groeiende lichtgloed van de maan het haast spiegelgladde windstille water van de oceaan verlicht in wat onze laatste nacht onderweg zal worden, maak ik me op voor het lastigste blog van de hele reis. Natuurlijk speelt daarbij een rol dat er al twee dagen zonder blog voorbij zijn gegaan, waarvoor overigens welgemeende excuses, maar dat is niet alles, sterker nog, dat is slechts bijzaak. Belangrijker is dat wij de laatste dagen onderdeel waren van een intense dynamiek, waarvan het moeilijk is deze accuraat weer te geven aan hen die er niet bij waren. Via een inleidend aantal, inmiddels zeer oppervlakkig aandoende, belevenissen hoop ik de juiste snaar te vinden om de diepere emoties die ons raakten enigszins invoelbaar weer te kunnen geven. We hebben namelijk zeker leuke, gewenste en soms unieke dingen beleefd de laatste dagen. Zo ving Oscar zijn derde vis (een barracuda lookalike genaamd Wahoo), die door Jeroen feilloos gefrituurd aan ons werd opgediend. Gedurende de inmiddels echt tropisch warme dagen werd ook flink gewassen door de mannen, ja op de hand zowaar, terwijl we nota bene een wasmachine aan boord hebben. De reling hangt al dagen vol met onderbroeken, theedoeken en een enkel laken; we kunnen het best hoor, dames! Ook is er eergisteren middag urenlang in de kuip geklaverjast tot groot plezier van eenieder. Maar zelfs het feit dat Oscar eindelijk het lesje over het dragen van handschoenen bij het bergen van de Parasailor moest leren ten koste van een uitgebreid pallet aan blaren, valt in het niet bij de emotionele beleving van deze laatste dagen voor de aankomst in St. Lucia.
Zo wisten we al enige tijd dat er een windwak zou verschijnen op ons pad naar de finish. Hierover hebben we informatie ingewonnen, nagedacht, gepuzzeld en gepiekerd. Vergeet niet dat we gaandeweg als ontspannen cruisend gezelschap steeds meer gefocust waren op onze plaats in het 'klassement', niet in de laatste plaats door de gunstige positie die we lange tijd bezetten. Gisteren was het in de ochtend dan zo ver; de wind ging simpelweg uit. Klapperende zeilen in een nog deinende zee en nul beweging in de boot. In eerste instantie was er sprake van plezier en hilariteit over deze situatie. Er kwamen dromen uit door midden op de oceaan poedelnaakt te zwemmen en we kwamen er tot onze verbijstering achter dat de Elisa op de stroming zowaar achteruit richting St. Lucia dobberde. Na een tijdje wierp de nieuwe situatie echter de vraag op over hoe nu verder te gaan. Ergens in de eerste dagen hadden we ons plechtig voorgenomen de hele trip zeilend af te leggen en de daarmee gepaard gaande trots had zich al in ons genesteld. Na meerdere uren pielen, rommelen en heel langzaam vooral de verkeerde kant uit zeilen, kwam dit nobele streven echter steeds verder onder druk te staan. Natuurlijk wilden we zeilend naar de overkant, maar hadden we daar ook nog een paar dagen extra op zee voor over? Onze trouwste supporter en emailster Anneke zal bijvoorbeeld dinsdag al landen in St. Lucia en die kunnen we ook moeilijk dagenlang laten wachten. Kortom, het gezworen principe begon onder druk te staan. Naast het principe scheen ook het klassement langzaam minder belangrijk te worden, maar niet zonder slag of stoot.
Om het allemaal nog makkelijker te maken, barstte midden in de nacht de bom tussen twee van ons. Al dagen bouwde de spanning zich tussen hen op, en omdat je tenslotte niet even weg kan van de boot en elkaar, bleek er onvoldoende ruimte om de spanning af te laten glijden en functioneerden de hitte en de klapperende zeilen in de windstilte in de nacht als ontsteking van dit broeiend conflict. Vloekende en schreeuwende mannen wekten de onschuldige slapers. 's Ochtends was er norse koelte en voelde je de boosheid van beiden bij wijze van spreken in de lucht hangen. Gelukkig konden we door een goed gesprek na enige tijd de kemphanen tot beloften van beterschap, vergeving en het schudden van handen brengen. Geen van beiden heeft ooit de bedoeling gehad in de ontstane situatie terecht te komen, maar in een cocon zoals een zeilboot op zo'n lange trip heeft iedere kleine irritatie de potentie om te ontkiemen in een veel heftiger conflict. Deze interne strubbeling viel, om het allemaal luchtiger te maken, ongeveer samen met het betreurde, maar begrijpelijke besluit om toch maar de motor te starten, aangezien de wind ons serieus niet meer wilde helpen. Bij eenieder was de teleurstelling daarover voelbaar, een besluit dat de sfeer aan boord ook niet onverdeeld verbeterde.
Gaandeweg de dag zakten de emoties over ruzie en motoren gelukkig steeds verder en werden ze ingeruild door het ambigue gevoel dat bij een laatste dag van de oversteek hoort. Iedereen kijkt uit naar het voltooien van de oversteek, maar tegelijk willen we niet nu al stoppen; het is te mooi, en te bijzonder om al af te sluiten en te verruilen voor het 'normale' leven aan land en tussen de mensen. De prachtige en katalyserende melting pot van alle emoties vond zijn apotheose tijdens een langdurig en oppergezellig laatste happy hour op het voordek. Iets te veel drank, luid en soms goed vals gezang onder begeleiding van Tom's toeter, een laatste oceanische zonsondergang en volop meligheid maakten dat de sfeer weer terugdraaide naar de uitgelaten vrolijkheid die we in de dagen daarvoor zo genoten hadden; een bijzondere en mooie laatste avond van ARC2011 voor de bemanning van de Elisa.
Volgens de GPS hebben we nog een uur of tien voor de boeg alvorens we de finish passeren en ons in het met rumpunch doordrenkte feestgedruis in Rodney Bay storten. Het komende uur ga ik met de schipper in mijmerende bewondering genieten van de laatste maansondergang onderweg, waarbij ik plechtig beloof mijn best te doen om binnen 24 uur na aankomst een update te posten over de laatste mijlen van onze prachtige oversteek en onze binnenkomst.
79 NM to go, Elisa listening on Ch 72 en 16, out.