Rond lunchtijd leek gisteren de instabiliteit in de lucht langzaam af te nemen evenals de windsterkte. Waar de schipper en ik de ambitie van de jonge honden al dagen op de proef hadden gesteld door het zetten van de Parasailor uit te stellen, het voorbereiden en uitvoeren van zetten en/of bergen in volle oceaanstand kost gauw een half uur en dat wil je niet drie keer per dag hoeven doen, was nu de tijd rijp om de jacht op de Brizo weer in te zetten. Voorafgaand aan het hijsen van de Parasailor gijpten we eerst, ook omdat meerdere thuisfronten ons crescendo maanden om toch vooral meer naar het zuiden te varen. Na de gijp en in de startblokken om aan de Parasailor te gaan beginnen, werd onze voorbereiding verstoord door Tom. Wijzend naar de top van de mast attendeerde hij ons er op dat de aldaar gemonteerde radarreflector structureel aan het desintegreren was. Wie anders dan Oscar stond binnen een mum van tijd bepakt en bebroekt klaar om nóg maar een keer de strijd met de mast aan te gaan. Tot verdriet van allen mocht zijn poging niet baten, waarna aanpakker Tom Oscar naar beneden en zichzelf naar boven commandeerde. Hangend net boven de tweede zaling openbaarde één probleem de hele serie aan kleine foutjes en fouten die daarvoor gemaakt waren: het blok waarmee wij het hijsval naar de hydraulische lier omleiden begaf het en klemde dit val muurvast af. Gevolg was dat Tom noch omhoog, noch omlaag kon en net boven de zaling bleef hangen. De communicatie stond strak van de spanning toen Tom, hangend en zwaaiend boven in de mast, "Naar beneden!!" schreeuwde en slechts een "Kan niet!!" terug kreeg. Onder danig gevoelde tijdsdruk werd aan dek het blok ontmanteld (doorgeslepen), zodat 10 minuten en 5 vrije vluchten om de mast later Tom eindelijk weer beneden was. Stijf, uitgeput, blauw, bont en met een paar beurse schenen, maar o zo blij weer vaste grond onder de voeten te hebben, zakte hij onderuit in de kuip met een geneeskrachtig biertje. Een zacht "maar de radarreflector is er wél af!" gaf ons de geruststelling dat de schade aan onze schipper gelukkig beperkt was gebleven.
Het pallet aan ervaren emoties binnen de bemanning was zeer breed in het kwartier daarna; opluchting over de veilige terugkeer van Tom, boosheid op de situatie en zichzelf, schuldgevoel over dingen die beter hadden gekund, frustratie, en een gezonde portie galgenhumor. Na het bier ging Tom te kooi en pufte de rest fysiek en mentaal uit van het beleefde, zonder ook maar te piekeren over het zetten van de Parasailor, we hadden genoeg avontuur voor deze dag gehad en we waren allemaal toe aan een portie rust aan boord.
Enkele uren later, na wederom een uitstekende lunch van Jeroen (entrecôte met aardappelen uit de oven en koolsalade) en wat middagdutjes kwam de stemming er na het happy hour weer goed in. We focusten ons op het lied dat we willen aanheffen bij het binnenvaren van de marina in Rodney Bay en kozen uiteindelijk enthousiast en unaniem voor een pracht-nummer van niemand minder dan Benny Neyman. Luidkeels werd een half uur lang onder grote hilariteit het slaapgedrag van de vrijgezel bezongen onder begeleiding van de sax van de zijn energie teruggevonden hebbende schipper. En zo gingen we allemaal toch nog vrolijk en gelukkig de prachtige nacht in, alwaar de halve maan zee en boot magnifiek verlichtte en eenieder in alle rust zijn slaap kon vatten, op een paar uurtjes wacht zitten na.
Vanochtend was het weer nog stabieler, werd ons geduld beloond en ging dan eindelijk de Parasailor weer op. Direct nam onze snelheid met gemiddeld 1 tot anderhalve knoop toe, zodat we ons weer in de achtervolging op de 'Brizo' wanen. Wanen, omdat we al 24 uur geen nieuwe positie-updates hebben mogen ontvangen en we ook nog steeds niemand fysiek in het zicht hebben; het blijft niets dan water om ons heen.
Meerdere ervaringen en inzichten (en Tom ook nog wat beurse plekken) rijker, genieten we gelukkig weer ouderwets van de vlotte voortgang op weg naar het gevreesde windwak dat ons vermoedelijk morgen in de loop van de dag parten zal gaan spelen. De focus ligt nu weer op de weerberichten, strategieën en adviezen van onze hulptroepen in de hoop om zonder motoruren en binnen afzienbare tijd St. Lucia te bereiken, liefst alsnog als tweede van onze groep.
Achter mij worden de glaasjes middagrosé net ingeschonken, terwijl een typisch lagedruk-regentje de was van Jeroen een bonusspoeling geeft. Reden genoeg mij te mengen in de kuipborrel en achter het blog van vandaag een mooie punt te zetten. .
414 NM to go, Elisa listening on Ch 72 en 16, out.