We zijn nu enkele dagen onderweg en het begrip tijd begint te vervagen. Ik moet diep nadenken wat voor dag het vandaag is . We leven dinsdag 25 november en het is 19.00 uur Kaapverdische tijd en we dobberen ergens zon 100 mijl uit de kust van Mauritanie. Niet het eerste land wat in je opkomt als je de oceaan oversteekt. Maar nu loop ik al weer te ver vooruit en maai ik het gras van mijn opvolger weg. Ik ga verder waar Michiel gebleven is.
Michiel had nog geen 5 minuten zijn hengel uitgegooid of een domme dorada had al in het roze namaak inktvisje gehapt. Op kunstige wijze werd deze grote vis binnengehaald . Eerst wat tot rust brengen met wodka( een oude truuk uit de oceaanoverlevering) Met een tegengesteld resultaat | dat arme beest kreeg een soort epileptisch insult. . Chefkok kleine michiel besloot direct kop en romp te gescheiden.. Vervolgens de vis met chirurgische precisie gefileerd, we verheugden ons al op een lekker sushi als borrelhap. Helaas volgden alle stappen elkaar zo snel op dat bij het schoonspoelen van het dek , de vis onze kok ontglipte en met kop en lijf weer in zee viel. De hengel staat nu al weer 12 uur uit met nog geen spat van leven. Als we verder geen vis meer vangen is dit wel een betreurenswaardige verhaal. Kleine michiel wist met de nasi maaltijd het voorval snel achter ons te laten.
De hondenwacht dit keer voor Michiel en Michiel, daarvoor dus Robbert en Wouter van 20.00 tot 24.00. Die verliep redelijk rustig wel meer boten om ons heen dan anders. Een aantal maal een schip oproepen of hij ff oplet op dat "sailingvessel who wants to maintain its course". Iedereen reageerde behalve een vrij stabiel licht waarvan wij de oorsprong maar niet thuis komen brengen maar toch steeds dichter bij aan het komen was. Het licht was fel, stond laag aan de hemel, bewoog niet en leek wel een ster die over het wateroppervlakte straalde. Ondanks herhaalde oproepen geen reaktie. Ik werd toch langzamerhand zenuwachtig.
Morgen weer verder
Groeten Wouter