Vrijdag 20 januari varen we het laatste stukje over de Atlantische Oceaan naar Shelter Bay Marina, Colon. De Caribische zee stapelt zich hier steeds meer op en dat maakt indruk. Maar nóg meer indruk maken alle vrachtschepen die hier samenkomen, allemaal net vóór of net ná een transit door het Panamakanaal. Wat voelen we ons nietig tussen al die zeereuzen!
De marina ligt direct naast de jungle. De biodiversiteit in Panama is enorm, omdat het continent 'slechts' drie miljoen jaar jong is. We zien overal vlinders, groene bomen en planten in alle soorten en maten en (hoogtepuntje) een moeder en kind aap. En dan missen we nog al die andere mooie wezens die er schijnen te wonen. Leuk om te weten: Panama is en oud Indiaans woord voor 'overvloed aan vis en vlinders'. Zegt genoeg.
We gaan boodschappen doen bij een supermarkt in Colon. Er is een goed assortiment tegen relatief lage prijzen. Bij de kassa staan we met vier afgeladen karren vol boodschappen: de komende tijd krijgen we veel bezoek aan boord, we hebben een oversteek van drie weken op het programma staan en bovendien schijnt Frans Polynesië érrug duur te zijn. Houdbare spullen kopen we daarom nu zoveel mogelijk in.
Zaterdag komen er mannen aan boord, véél mannen: Fokke, Ben en Peter varen een week met ons mee als 'line handlers' door het Panamakanaal. Voor het eerst sinds ons vertrek zijn de mannen aan boord in de meerderheid. Gelukkig staan de vrouwen hun mannetje...
Maandag 23 januari om 13.00 uur gaan we trossen los. Het grote werk gaat beginnen! We worden eerst naar 'ankerplaats 7' gedirigeerd, vlak voor de sluizen, waar we aan het einde van de dag doorheen zullen gaan. We hangen autobanden op en leggen stugge zware lijnen klaar die we moeten gebruiken voor het sluizen. Echt blij zijn we daarmee niet maar regels zijn nou eenmaal regels. Na de instructies van onze kapitein (wie gaat wat doen?) is het wachten geblazen op de verplichte adviseur, die ons zal begeleiden door het Kanaal. We maken van de nood een deugd en lunchen gezellig in de kuip.
Die middag gebeurt er iets unieks: Maren wil absoluut niet zwemmen; ze heeft een krokodil naast de boot zien zwemmen en dat is het enige op de hele wereld, dat haar er tot nu toe van heeft weerhouden het water in te springen.
Het wachten op de adviseur duurt lang. Later blijkt dat er vlak voor onze transit iemand in de sluis is overleden, doordat een kabel is losgeschoten die hem vol in het gezicht heeft getroffen. We zijn erdoor van ons apropos maar veel tijd is er niet want life goes on in het Panamakanaal...
In een 'nest' van drie schepen varen we 's avonds om half 7 als eerste groep de eerste sluis van de Gatún Locks in, samen met de Ensemble en de Peat Smoke. Het is inmiddels donker maar door de verlichting in de sluis kunnen we gelukkig toch foto's maken. Als alle boten goed en wel liggen, gaat de poort achter ons dicht. In de drie achtereenvolgende sluizen gaan we steeds bijna 10 meter omhoog. Op de kant -10 meter boven ons- staan line handlers, die het nest van schepen door de sluis trekken en assisteren met het vastmaken van de lijnen. We moeten als nest midden in de sluis blijven drijven, dus zonder de sluismuren te raken. Dat valt nog niet mee want het geweld van het water dat in de sluis wordt gepompt is enorm. Maar vele handen maken gelukkig licht werk. Ondertussen zijn we druk met de catering want het állerbelangrijkste (hebben we gehoord) is, dat we onze adviseur tevreden houden, d.w.z. voorzien van een fatsoenlijke warme maaltijd en een natje en een droogje op zijn tijd.
In het Gatún Lake gaan we rond 21.00 uur voor anker. We borrelen met de buren op de Ensemble, nadat de adviseur van boord is gegaan. De adrenaline moet nog even uit ons bloed... Niet omdat het nou allemaal zo vreselijk ingewikkeld was maar wel omdat het het toch een memorabele dag is. Om half 12 dwingen we onszelf te gaan slapen want de volgende ochtend is het weer vroeg dag: om kwart voor 6 gaat de wekker en kort daarna komt er wéér een adviseur aan boord, voor de tweede helft van de transit.
Eerst gaan we maar weer de keuken in, voor een vorstelijk ontbijt voor de adviseur. Want op een volle buik staat een vrolijk gezicht ;-). Met 5 knoopjes varen we in kolonne over het Gatún Lake. Het smalste gedeelte van de vaarroute is de Gaillard Cut, die ons dwars door het Isthmus gebergte voert. Het groene decor van de jungle is prachtig maar jammer genoeg te ver weg om echt dieren te kunnen spotten. Wel zien we vlinders in de mooiste kleuren en veel rode libelles, die zo nu en dan komen uitrusten op onze railing. De vele roofvogels die in de lucht zweven maken het decor helemaal af. Rond het middaguur komen we aan bij de Pedro Miguel sluis, die ons 10 meter omlaag moet brengen. De Miraflores sluizen, even verderop, zorgen in twee stappen voor de laatste 20 meter, terug naar zeeniveau.
We hebben veel 'fans' in Nederland, die alle moeite doen om een glimp van ons op te vangen via de camera's in de sluis. Uiteindelijk wordt hun geduld beloond, als onze adviseur zijn vriendje belt die achter de camera van de sluis zit. Hij zoemt in op de boeg van de Seaquest, waar wij met z'n allen staan te zwaaien. Als de sluisdeuren om 14.30 uur opengaan is dat een bijzonder gevoel: we gaan naar de andere kant van de wereld! De adviseur wordt weer opgepikt door een pilotboot en ook de onhandige blauwe lijnen en autobanden werken we zo snel mogelijk van boord.
Dan is het even zoeken naar een ankerplek. We worden verrast door de skyline van Panama City, met haar vele wolkenkrabbers. Nooit geweten dat dit ook Panama is. Bij La Playita, onder de rook van van Panama City, gooien we ons anker uit. We liggen niet alleen tussen andere World ARC-deelnemers maar zien ook weer oude bekenden, zoals de La Luna, de Happy Bird en de Victoria. Gezellig! We moeten wel opletten bij het ankeren, omdat we hier weer met getijdenverschillen van minimaal 5 meter te maken hebben, iets wat we in de Cariben even waren vergeten.
Maren en Linde hebben deze week een aangepast lesrooster. Juf mem legt een dag lang alles uit over de werking van sluizen en de geschiedenis van het Panamakanaal. Als welkome onderbreking bestaat de gymles uit trampolinespringen op het net van de catamaran van onze buren, de Ensemble.
Woensdag gaan we op 'schoolreisje' bij de Embera Indianen, die langs de Chagres rivier wonen. We kunnen hun community alleen per boot bereiken. In een snelle versie van de 'ulu' (uitgeholde boomstam) die we op de San Blas zagen, racen we eerst naar een verkoelende waterval, waar Maren en Peter dankbaar gebruik van maken. Daarna varen we door naar een dorpje midden in de bushbush, dat letterlijk vertaald de naam 'wilde kalkoen' en 'bloem' draagt. We worden hartelijk ontvangen met muziek, dans, eten en zelfs een speech van de 'chief' van het dorpje. De zéér minimale kleding van de Embera Indianen is erg kleurrijk en bestaat uit niet meer dan een paar losse stofjes en prachtig geregen kraaltjes, die alleen de uiterst noodzakelijke delen bedekken. Hoewel het een beetje een toeristisch gebeuren is, is het toch de moeite waard, al is het alleen maar om de prachtige tocht over de rivier de Chagres door het groener dan groene regenwoud.
Donderdag maken we een tour door Panama City. Het lijkt een reis door de tijd: de ruïnes die de piraat Henry Morgan heeft veroorzaakt in de 17 eeuw, het oude koloniale centrum, de armoedige staatswoningen voor de minder gefortuneerden en het hypermoderne commerciële centrum van de stad, met haar vele en immense wolkenkrabbers; Panama heeft vele gezichten.
Als afsluiting van een week vol mannen aan boord, gaan we vrijdag naar Taboga Island, 7 mijl varen vanaf onze ankerplek. Zo kan de bemanning toch nog even de wind in de zeilen voelen. We zwemmen rond de boot en barbecueën in de kuip. Met roodverbrande huidjes stappen onze line handlers, de Panamannen, zaterdag weer in het vliegtuig; op naar Nederland, waar 7 graden vorst is voorspeld. Geen Panama hat maar een warme muts.
027 (Small)