Dag 6 & 7: Back on track..
Op het moment dat ik weer in de digitale pen klim liggen de Kaapverden al weer 120 NM achter ons. Tot eind gisterochtend hebben we simpelweg (redelijk hard) gemotord. Zuinig is anders (hierover later meer), maar we hadden via de sat-phone vernomen dat de winkels in Mindelo op zaterdag slechts tot 16:00 lokale tijd open zijn. Door stug door te ploegen op de brommer konden we een aankomst rond 14:00 lokale tijd realiseren. Hoewel langzamer varen minder dieselverbruik tot gevolg zou hebben, zou het gevolg tevens zijn dat we voor een dichte winkeldeur zouden landen, en dat was niet de bedoeling. Tenslotte heeft deze ARC alles in zich om de langzaamste sinds tijden te worden en al die tijd moet de bemanning natuurlijk gewoon gevoederd en gelaafd worden. Toen eind van de ochtend, half in de nevel, het eerste eiland opdoemde, wisten we dat we op tijd in Mindelo zouden zijn. Bij aankomst bleken we bepaald niet de enige boot die het op de Kaapverdische diesel voorzien had. Er lagen nog 3 jachten te wachten; met één van deze hebben we zelfs de laatste 3 NM een heuse eindspurt richting tankstation ingezet (en verloren). Terwijl Dirk en Machiel op onze beurt om te tanken wachtten en alvast het afval wegbrachten, togen Reinder en ik de straten van Mindelo in. Op een sympathieke groentenmarkt sloegen we de verswaar is, waarna we een serieuze poging ondernamen om een klein supermarktje van al zijn wijn en cola te ontdoen. Omdat er net voor ons een cruise-schip was aangemeerd, had de douane het daarmee zo druk dat we regelrecht de marina uit konden wandelen zonder de minste interesse van enig geüniformeerd wezen. De non-food zaken waren minder goed verkrijgbaar, behalve dan de voor de zekerheid gewenste 7 jerrycans voor extra diesel. Als het weer echt besluit niet mee te doen, ligt het inbouwen van extra motor-mogelijkheden voor de hand tenslotte. Alle Kaapverdianen die we ontmoeten bleken goedlachse en behulpzame mensen, die helaas niet behept zijn met een overmatige talenkennis. Voor mijn gevoel was het terecht dat we slechts 2 uur in Mindelo zijn gebleven, we moeten tenslotte door, maar graag keer ik spoedig nog eens terug om deze vulkanische eilanden en haar bevolking beter te leren kennen. Het was naar verluidt altijd een zeer bijzondere eigen cultuur, mix van Portugese en Afrikaanse invloeden. Doordat de toerisme-industrie dit ook ontdekt heeft, komen er naast cruise-schepen ook steeds meer vliegtuigen van Arke-fly en aanverwante chartermaatschappijen toeristen droppen op deze eilanden. Voor de economie en infrastructuur ongetwijfeld een vooruitgang, waarbij helaas de puurheid en eigenheid van deze eilanden steeds meer in het gedrang komt. Vanuit een cynisch perspectief bekeken, ben ik bang dat de Kaapverden steeds meer op de Algarve zullen gaan lijken qua sfeer en dat zou ik betreuren.
Maar goed, wij zijn met de Fred onderweg naar St. Lucia en hadden op die hele Kaapverden oorspronkelijk niets te zoeken. Dus kiest, na alle gewenste verversingen, onze brave Beneteau 57 weer koers naar zee en de Carieb. Onderweg komen we nog maar weer een mede-ARC-deelnemer tegen die ook de haven en haar faciliteiten opzoekt, daarna slechts weer de leegte van de oceaan. We motoren eerst 3 uurtjes rustig, terwijl we eens serieus naar het toerental zoeken dat ons het maximale bereik zal geven. Boven de 2400 toeren gaat een maffe sensor steeds jammeren, dus daar ligt de bovengrens voor ons. Onder de 1600 toeren hebben we geen verbruiksdata beschikbaar, dus ergens daartussen moeten we het optimum vinden. We noteren snelheden en bereken daarmee ons laagste verbruik per NM. Dit blijkt bij 1700 toeren te liggen en een snelheid van 6,1 knoop op te leveren. Ter vergelijking: bij 2400 toeren lopen we weliswaar 8,0 knoop maar is ons verbruik per NM zomaar verdubbeld! Dit groeiende inzicht in de boot en haar systemen is typerend voor een oceaanoversteek; veel zaken die op 'normale' zeiltrips minder relevant zijn (waaronder zeker ook de elektriciteitshuishouding), krijgen een belangrijke, zo niet medebepalende rol tijdens een oversteek.
Tijdens de 3 uurtjes motoren op vlakke zee genieten we wederom van een heerlijk maal en filosoferen en soft-discussiëren we lustig over het weer en de te volgen strategie. Terwijl de wind langzaam aantrekt tot bezeilbare sterkte, lijkt de consensus te liggen in het voorlopig zo hard mogelijk varen in de zo dicht mogelijk naar St. Lucia wijzende richting. De VMG Waypoint (hoe snel ga je op een bepaalde koers nu werkelijk in de richting van je doel) blijkt een mooi meetinstrument voor onze voortgang en wordt inmiddels nauwlettend in de gaten gehouden. Met snelheden rond de 7 knoop in een zuidelijk 3-Bft windje koersen we praktisch recht op ons doel af de laatste 15 uur. Afgezien van een paar jachten die we vannacht ingehaald hebben is de oceaan om ons heen uitgestorven, zodat we lezen, slapen, eten en nog immer proberen een mooie en grote vis te vangen. Eigenlijk gaat alles nu (weer) zoals het hoort..