can we help
+44(0)1983 296060
+1 757-788-8872
tell me moreJoin a rally

Menu

Puerki - De Bojo viert feest



Met bescheiden trots kondigt de bemanning van S/Y Puerki de nieuwe nautische serie ‘De Bojo’ aan. Binnenkort verkrijgbaar: De Bojo reeft, De Bojo kookt, De Bojo gaat de mast in, De Bojo en de bulle talie, en De Bojo schiet een lijn op. Scheepse verhalen met een educatief tintje. Leuk en leerzaam voor de jongsten aan boord, verweven met spitsvondige humor en gelardeerd met nutteloze weetjes en zinneloze informatie voor ouders die zonodig met hun kinderen het ruime sop moeten kiezen. Vandaag alvast een voorproefje -hoe cynisch kan het zijn- over gisteren. Getiteld: De Bojo viert feest.
 
(We zoeken nog een uitgever die de boekjes via de betere boekwinkel, voor zover die nog bestaat, gaat verkopen. Eerst in Nederland en Frankrijk, later in Spanje. Natuurlijk zal een Indonesische versie niet ontbreken. Voor een oplage in Simplefied Chinese moet nog marktonderzoek worden verricht. Aangezien we op de oceaan van alles maar nog geen markt hebben ontdekt –we treffen wel om de 150Nm op de grootcikelroutes van de gnomonische Imray 100/North Atlantic Ocean Passage Chart  een Drijf-In van McDonalds of Burger King aan - zal dit moeten wachten.)
 
We dwalen af. Terug naar gisteren! Zoals elke 24 uur aan boord van The French B, is ook gisteren een bijzondere dag: Tomas overleeft zijn eerste squall en vindt ‘het er nat’. En onweer, ach: ‘Er slaat per jaar 100.000 keer bliksem in, gezamenlijk nog niet eens een kleine energiecentrale dus je hebt er niet zoveel aan.’ Sybrand eet Nederlandse kost en doet, bijna zoals het hoort, non-conformistisch een groene broek aan. Pet-Rick ontdooit na een nacht van regen en snijdende (20 graden?) kou en krijgt het zelfs bijna warm in zijn thermosondergoed. Bijna. Dagelijkse kost alom dus.
 
De Bojo voegde rond twee uur ’s nachts al wel wat verandering toe aan de zoveelste Ocewaan van de Dag. Eerst alleen nog in de vorm van gedachten. ‘Bojo is een jaartje ouder!’, denkt De Denker opgelucht. ‘Geen vervelende klusjes en taakjes meer, niet langer de mast in omdat de rest daar toevallig zin in heeft’, vermoedt hij. Helaas. De Bojo mag dan wel jarig zijn, de rest is ondertussen ook weer een twee uurtjes ouder. ‘Vandaag zullen de teugels dan misschien wat minder strak aangetrokken worden?’, hoopt onze jongste, nu even met de wind mee maar tegen beter weten in. 
  
Niet alleen in (of vanuit, zoals later zal blijken) godvergeten Bleskensgraaf, ook midden op de Atlantic is het niet eenvoudig voor geharde zeilers om Beaujo een leuke verjaring te geven. Nadat Pet-Rick hem, op zich heel attent, feliciteert, wordt hij alleen achtergelaten. Alleen in de totale duisternis. Alleen op de wereld met enige miljarden regendruppels. Remi en wind. Remi en heul veul wind. En nog meer regen. Remi in hondenweer.
 
Als een echte Bootjongste heeft hij zelf ‘Happy Birthday’-slingers aangeschaft in Bermuda, maar door de tropische stormpjes en de bijbehorende aanhoudende regen kunnen ze niet door hem worden opgehangen. In plaats daarvan kijkt De Denker naar het slingeren van de mast, en naar de cirkels op het radarscherm. 5-mijl niets dan regen. ‘Een omringende bui’, fluistert hij zijn Franse minnares toe. Dit wordt geen legendarisch dag van mijlen maken, van bootsnelheid, van zijn Française van hoge golven afsturen, van midden op die mooie oceaan jarig zijn! Jeugddromen en –illusies vallen in het water en verregenen. Water sijpelt ook door zijn HPX-zeilbroek. Twee uur later wordt hij weemoedig en totaal doorweekt aangetroffen.
 
In de ochtend wordt alles plots weer helemaal anders zoals dat alleen op een oceaan kan. De letters ‘HAPPY-BTRTDAY’ glitteren je tegemoet. Beaujo stelt met de hem zo typerende lach vast dat de T en de I in zo’n slinger veel op elkaar lijken. Het eerste verjaarscadeautje wordt enthousiast ontvangen: In ‘In De Knoei’ kan Roelant verder lezen over Gabrielle (76) en Alma (79) wanneer HIJ dat wil. ‘Voorlezen aan de drie anderen? Prima, maar nu alleen wanneer ik het toesta. Het is nu mijn boek.’ De Bojo krijgt macht!
 
Door timezone-management wordt het vier-uur-cup-a-beer omgezet in een 14 uur localtime-wine. Geen Beaujo-lais, wel een 500 Nautische Mijlen shaken Italiaanse witte. Na enig overleg is besloten dat Beaujo geen Bojo meer is, maar in de nieuwe, uiteraard blijvend laagste functieschaal Bojo+1 wordt ingedeeld.Tomastervolt vliegt -denkbeeldig hoor, denkbeeldig- op een bezem een paar rondjes om de boot heen zoals alleen een en echte High Royal Marine-heks dat kan.
 
Cadeau 2: Met twee satelliettelefoon-units mag Beaujo zijn moeder bellen. Ook al staat het Geboortekanaal op geen enkele waterkaart, een verjaardag is toch vooral iets waar een moeder bij hoort. Ook zeilers hebben moeders. Temidden van opdrogende en ontklammende zeilshit wordt een poging gewaagd. Beaujo’s satelliet-telefoon-bel-ontmaagdings-moment is daar! Bij een tweede poging is het zelfs soort van raak. De Beaujo heeft verbinding! De stem aan de andere kant is evenwel niet die van de vrouw die hij vandaag aan boord zo mist (hij is nog in de waan dat zijn leuke nichtjes nog een paar keer langskomen). De stem aan de andere kant van de lijn, die op zich juist het tegenovergestelde is van een kabel, klinkt wel bekend: vader Luuk. Terwijl de eerste unit verdwijnt met praten over koetjes en kalfjes (‘Waar ben je?’ ‘56N37W.’ ‘Is het daar druk?’ ‘Iedereen is wakker, dus vier man aan dek.’ Et cetera enzoverder.) wachten crew en jarige op gezang uit de polder!
 
Het gesprek wordt beëindigd –een satelliettelefoonbeller voelt de adem van ouderwetse dure tikken constant in zijn nek– roept Beaujo vrolijk: ‘Volgens mij had hij helemaal niet door dat ik jarig ben!’ Voordat meelevende klopjes op zijn schouders landen en het troosten begint, wordt toegevoegd: “Hij vindt het altijd zo stom dat ik slecht ben met data en snapt niet dat ik een verjaardag kan vergeten. Dit is dus perfect!’ Zo’n fantastische vader doet de feestvreugde aan boord alleen maar stijgen. Vaderlief zal straks aan zijn echtgenoot zeggen: ‘Onze Jongste [het is een lot, redactie] belde net van de oceaan. Zomaar. Geen idee waarom.’ Maar moeders vergeten verjaardagen niet. Nooit. Bam! Vader staat bij moeder in het krijt, alle zorgvuldig verzamelde punten: in een klap/telefoontje al-le-maal weg. Onze suggestie: een goedmakend etentje met zoonlief tijdens een weekje Kopenhagen cadeau doen. Of probeer desnoods een afgezaagd bosje bloemen. Redden wat er te redden valt! Sterkte!
 
De ‘Chillweekendplaylist’ schalt bij wijze van hoge uitzondering maar met hulp van het sterke vergeten van dagen en het verdwijnen van besef van tijden op de oceaan, op woensdag uit de kuipspeakers. Woensdag, 21 mei. (Luuk, noteer die datum!) In de kombuis wordt een pannenkoekentaart gebakken (half met kaneel-suiker, half met Nutella) en buiten stelt men vast dat ook een US-Coast Guard approved handflare geen geschikte verjaardagstaartkaarsjesvervanger is. ‘Wel 7000 candela’, probeert Tomas als man van getallen nog.
 
Na een paar afleveringen uit In de Knoei nadert het einde van de feestdag. Een mooie zonsondergang, aardappelen gekookt in lokaal zeewater en daarna gebakken in olijfolie van de Jumbo op Aruba, rode koolsalade met rozijnen en zonder appel. (Die jongen van de cijfers uit de Overbetuwe heeft ze welgeteld allemaal verzwolgen, we hadden het kunnen weten.) Stilzwijgend kijken onze vier helden tevreden terug op een werkelijk bijzondere alledaagse dag.



Previous | Next