can we help
+44(0)1983 296060
+1 757-788-8872
tell me moreJoin a rally

Menu

Puerki - Stemmingswisselingen



De Oceaan is nergens hetzelfde. Ja, op de Fleetviewer bewegen we langzaam op een kaart van eentonig blauw. Maar op zee zelf, is het totaal anders. Nooit hetzelfde. De maan komt op als een cruiseliner aan de horizon, een dag later lijkt’ie eerst een olieplatform te zijn. De lucht, ieder moment van de dag nieuw en anders. Dag en nacht, wolken in alle vormen en kleuren. Soms verschijnen ’s nachts ontelbare sterren. We zien de poolster, nu links van ons. Venus en Mars begeleiden ons aan het begin van de nacht. Dolfijnen verraden dan hun aanwezigheid door lichtflitsen onder water, en je hoort duidelijk hun ademhalen boven water. En de prachtige manier van communiceren met pieperige geluidjes naast de boot, onbetaalbaar. Nee, het is voorwaar niet gemakkelijk in een depressie te geraken.
 
Het menselijk brein helpt op de Oceaan echter behoorlijk. Voor de uitzichten, het gevoel van vrijheid, de wonderlijke afhankelijkheid van elkaar en ons kwetsbare Varkentje, de eindeloze leegte en het telkens wisselende decor van kleuren, hoef je helemaal geen snelheid te maken. Elders is het niet gegarandeerd mooier of beter, hooguit anders. De Oceaan en haar duizenden verschijningsvormen openbaren zich overal. Of je nu elf of achttien dagen nodig hebt de Azoren te bereiken: totaal niet relevant. Maar zodra de snelheidsmeter erg lage waardes aangeeft, wordt de mens aan boord toch een beetje zwaarmoedig. De homo sapiens wil blijkbaar vooruit, iets bereiken. Blaast de wind de zeilen vol, en de bootsnelheid schiet omhoog, dan stijgt ook stemming aan boord. Tomastervolt raakt dan in de getallenmodus, hij praat knopen, wordt lyrisch. Maar met vertraagde vooruitgang bereikt de Oceaanzeiler feitelijk meer. Zodra het doel bereikt is, ja zelfs zodra het doel in zicht is, verandert de belevenis compleet. De emotie van aankomen, van land in zicht na zoveel dagen, drukt het Oceaangevoel zo ver weg dat je nauwelijks nog weet wat er zo mooi aan was.
 
De Atlantic Rally for Cruisers maakt het ons ook niet gemakkelijk depressief te worden. Het aandeel mannen is bij de over het algemeen toch als wat lastiger beschouwde West-Oost crossing groot. Tuurlijk, we hebben uitzondering Jan die met Anna, Sophietje en Annelies de oversteek wil volbrengen: maar zelfs deze nuchtere Hollander heeft blijkbaar zo zijn bedenkingen en ligt met zijn meisjes vooralsnog veilig in de haven van het unieke Bermuda. Goed, terug naar de ARC. Om het voor al die mannen een beetje leuk te houden heeft de ARC ‘Weather Zones’ gemaakt. Zo begint iedereen in zone AA. S/Y Puerki kon de verlokkingen van DD en binnenkort zelfs cup FF niet weerstaan en koos anders dan de meeste schepen een Noordelijke koers. U begrijpt –of niet- dat van een depressie onmogelijk sprake kan zijn.
 
Als de zon duidelijk richting de horizon zakt en iedereen wakker is, creëren we een sfeer aan boord waar ze bij strandtent Bloomingdale jaloers op kunnen zijn. De muziek, de grappen, de setting, de schijnbaar ongedwongen situatie die zo opgedrongen is. Bizar. Uniek. Het dagelijkse biertje smaakt anders op zee. Beter, oneindig veel beter. Bewust genieten gaat op de Oceaan haast vanzelf, en altijd in het kwadraat. Op de Oceaan is alles intenser. Als op zo’n moment dan ook nog eens twintig tuimelaars met hun vrolijke snuitjes uit de golven op de boot afspringen en sierlijk en snel spelen en zwemmen, ook dan is er 0 ruimte voor depressie.
 
En toch wachten we erop. Vreemd he? We realiseren ons dat misschien alleen de psychiater zich kan verheugen op een stevige depressie van een cliënt. En wellicht een suïcidaal evenzeer, al is De Denker er nog niet helemaal uit of het bereiken van die wanhopige droevige gemoedstoestand hem niet weer dusdanig zal opvrolijken en hem aldus voor zijn voorgenomen actie zal behoeden. Ook Pet-Rick doet zijn best: 36 uur achtereen in z’n hut verdwijnen en dan kijken of die neerslachtig naar buiten komt. Missie niet geslaagd.
 
Het helpt wel als je bedenkt dat mensen, in Harderwijk off all places, de grijs-blauwe zeebeestjes die zo thuis zijn in de Oceaan gevangen houden en suffe kunstjes laten doen. Wat een treurig volksvermaak. Ook het bericht dat ergens op deze wonderschone golvende, vredige, blauwe wereld een omgeslagen Beneteau dobbert waarvan de bemanning zoek is, stemt een zeiler bepaald niet vrolijk. Duizend kilometer van hier. Als de wind weg is en de golven tegen de boot rammen, de zeilen harde klappen maken. Als alles piept en kraakt en de French B woest schommelt en we komen niet vooruit. Ja, dan daalt de stemming behoorlijk.
 
Wat de situatie om in depressie te schieten ook complex maakt, is de vreugde die we halen uit de mogelijkheid dat de Bojo, die morgen jarig is en dan vaak bezoek krijgt van zijn leuke nichtjes, de hele dag niet kan zeilen door gebrek aan wind. 
 
Anyhow. Onze noordelijke koers, en hier gaan we even off topic door on topic te gaan, kent wat redenen. De grootcirkel die we varen is korter, dus we leggen minder afstand af dan de ARC-vloot die door een zich vreemd gedragend lagedrukgebied een zuidelijke koers moest nemen. Wij verwachten woensdag of donderdag gebruik te kunnen maken van de staart van trogs, wrijvingskracht en –invloeden, coriolis-, gradiënt en centrifugaalkracht. Oftewel een depressie, die vanuit New York naar Ierland ofzo trekt. Waarschijnlijk. Misschien. Maar bootsnelheid, daar worden we vrolijk van! Ook de French Lady lijkt er zin in te krijgen. Ach ja, dan regent het wat. Nou en? Dan bakken we nog wat pannenkoekjes. Tenzij de melk op is, want dat is aanstaande. Al konden we ook weer lachen dat na een bezoekje van wat zeilbootjes, alle houdbare melk in een heel land uitverkocht kan zijn. Nee, dat in de put raken lukt niet erg hier aan boord.



Previous | Next