Aangekomen
We zijn gisteren, vrijdagmorgen om 3.42 uur
lokale tijd over de finish gegaan. Tot onze verbazing was de fotograaf die voor
de ARC de finishfoto`s maakt dus wel aanwezig. Onbegrijpelijk, die vent vaart
daar in z`n eentje in het holst van de nacht, staande in een snelle rubberboot,
met een lamp op z`n kop, één hand aan de gashandel van de outboard en in de
ander hand een camera rond om van alle boten foto`s te maken. Als een cowboy
vliegt hij rond je boot. En maar knippen en maar flitsen. Leuke unieke foto`s,
die later wel een unieke prijsje blijken te hebben.
De laatste nacht was niet echt makkelijk. We
moesten de laatste 30 Nm een koers van precies 270° aanhouden terwijl de windrichting precies 90° was. Pal voor de
wind dus. De zeilen stonden Goose Winged, dus een hoop gedoe om enkele keren te
gijpen, maar we deden het omdat we geen mijlen wilden verliezen. De Oyster 53,
Dragonfly kwam namelijk schuin over stuurboord op een meer SW koers in en ze
scheen harder te gaan dan wij. We kennen Andreas van de Dragonfly nog van de
ARC in 2010 en verschillende andere ontmoetingen in Lagos, Las Palmas en
St.Lucia. Alhoewel we elkaar
aanvankelijk alleen op de AIS zagen ontstond er een soort wedstrijdje over de “first over the line honour”.
Aanvankelijk lagen we ca. 2.5 Nm voor op hem,
maar we verloren terrein. We probeerden van alles maar konden niet sneller. We
baalden. Toen ik z`n bakboord licht in zicht kreeg probeerde ik met de
verrekijker te ontdekken welk zeil hij op had staan. “Ik denk dat hij een
spinaker op heeft”. “Nee, toch geen spinaker” “Ik snap er niets van”. We konden
niet verhelpen dat z`n bakboord licht wit werd en hij voor ons langs kruiste.
Rond de kop van het eiland konden we eindelijk halve wind en rond Pigeon Island
scherp aan de wind. We gingen weer
als een speer, liepen in en het zou een close finish worden. Wij namen de
binnenbocht en Dragonfly een onbegrijpelijke grote buitenbocht. Tot onze
verbazing begon hij ver voor de finish af te tuigen. Wij finishten wel reglementair.
Voldaan maar stik kapot tuigden we af en
gingen voor anker in de baai. Slapen en wachten draaien was er niet meer van
gekomen. Door de adrenaline was het ook niet meteen mogelijk om te gaan slapen.
We kletsten nog wat na. Het avontuur zat er op!
`s morgens om 8 uur meldt Renata zich
enthousiast via de gsm. Ze ziet ons liggen vanuit de ontbijtruimte van het
hotel die pal op het strand gelegen is. “Ze kan naar de jachthaven komen als we
straks binnenvaren, maar ze kan ook naar de boot komen, wat we het leukste
vinden?”. “Naar de boot komen? Hoe dan? Oh geen probleem, er is hier iemand met
een waterscooter en die wil me brengen” Een waterscooter?! Dan ben je toch
zeiknat voor je hier bent. Uiteindelijk komt ze een half uur later met een
watertaxi aan. Uitgelaten van blijdschap ons weer heelhuids te zien.
Groetjes, Jac
Ps. Achteraf hoorden we dat Andreas ons bij de
neus genomen had. Hij had al die tijd z`n motor vol aan bijstaan!